در ابتدا پردازشگرهای گرافیکی انویدیا که به «شتابدهنده» نیز معروف هستند، مخصوص پردازش ویدئو گیم ها طراحی شدند.
این پردازشگر ها با استفاده از پردازش موازی، محاسبات مختلف را به قطعات کوچک تر تقسیم میکنند و سپس با توزیع آن ها بین هسته های تراشه باعث میشوند محاسبات سریعتر انجام شوند و چندین کار همزمان را به راحتی انجام دهند.
که البته چنین عملکردی برای اجرای بازی ها ایدهآل بود و حالا تراشههای انویدیا، قادر به پردازش ۸۰% گرافیک بازی ها هستند.
بعدها کاربرد تراشه های این شرکت گسترده تر شد و اکنون در حوضه هایی همچون ماشین های اتوماتیک، آموزش مدل های هوش مصنوعی، الگوریتم یادگیری ماشین، استخراج ارز های دیجیتال و … به کار میرود.
چیزی که تراشه های انویدیا را از بقیه تراشه ها خاص تر میکند همان قابلیت چند وظیفه ای (Multi-tasking) بودن آن است. که با استفاده از پردازنده های چند هسته قوی خود باعث میشوند برنامه های سنگین به راحتی روی سیستم اجرا شوند یا این که چندین برنامه بصورت همزمان باهم بدون هیچ مشکلی اجرا شوند.
پس از آن انویدیا متوجه شد که تراشه هایش در آموزش مدل های هوش مصنوعی بسیار کارآمد هستند و روی توسعه و عرضه آن ها به بازار تمرکز کرد. همین امر باعث شد تا سرعت پردازش تراشه های انویدیا 1000 برابر بیشتر شود و بدین ترتیب پردازشگر های انویدیا توانستند با مدل های هوش مصنوعی پیچیدهتر همگام شوند.